من همیشه جایگاه نظرات و کامنتها را بالاتر از خود متنی میدانم که میخوانم. اگر زیر نوشتهای کامنت هایی پرو پیمان ببینم، خوشحال میشوم و متن را بهتر و دقیقتر میخوانم. در واقع شاید این عادت بهاین خاطر باشد که در بیشتر موارد، اهل نظر و سخن، که صدایشان از دیگران و مخاطبان بلندتر است، همیشه متکلم وحده باقی میمانند و نسبت به پژواک صدایشان در میان مخاطبان بیخبر می مانند یا اصلا ناشنوا میشوند. همین است که هر جا اثری از مخاطبی ببینیم که حرفش را به نوبت میزند و تمام میکند و عملا نمیتواند در میان حرف دیگری و حرف نویسنده بدود، برایمان می تواند غنیمت باشد که به صدای ضعیف مخاطب کوتهآستین هم گوش بدهیم و از او هم درس بگیریم. این را بگذارید در برابر بحثهای حضوری و رودررو که در بیشتر مواقع، با شلوغ پلوغی و حرف زدنهای متقاطع، بینتیجه و بیمدیریت از دست می روند. این هم یکی از فایدههای اینترنت.
نوشتهی قبلی این سایت در همین باره بوده است:
مخملباف و مدرسهی خلاقاش
فیلم آموزشیی قوی و هنریی “بابا فیلم دارد” ساختهی حسن صلح جو در برنامهی آپارات (در مورد مخملباف و مدرسهی خلاقاش)، مخاطبانی بسیار زیاد و از همه قماش داشت. بعضی از این مخاطبان فرصت داشتند تا کمی از حرفهایشان را در نظرگاهی بنویسند. با هم میخوانیمشان:
کامنت ها در زیر متن اصلیی “فیلم نون و گلدون” آمدهاند.
http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2014/01/140129_aparat04-14.shtml
نوشتهی قبلی این سایت در همین باره بوده است:
مخملباف و مدرسهی خلاقاش