صنعتِ پزشکیِ کاسب‌کارانه‌‌ی فاسد

خواننده ی گرامی بانو حوری این نظر را داشته اند:

سلام.‌ممنون از تهیه و به اشتراک گذاری این مقاله. کاملا با این مقاله همدلی دارم. آنجای مقاله که ذکر کردید، مقصر کیست؟ و مواردی را برشمردید، شاید یک مورد دیگر هم بتوان اضافه کرد.
آن اینکه انسان امروزی نگاهش به مرگ با نیاکانش فرق دارد. نیاکان ما مرگ را بخشی از زندگی می دانستند. از این رو بچه ها را از همان ابتدا با این مفهوم آشنا می کردند. چیزی همچون خود زندگی. اما امروزه مرگ نه در خانه که در بیمارستان و به دور از چشم خویشان و آشنایان اتفاق می افتد. ما از مرگ فرار می کنیم و در کل زندگی نمی خواهیم نامش را ببریم. اگر نگاهمان را عوض کنیم و طبیعی تر به مرگ نگاه کنیم، دیگر به این همه تقلا نیاز نداریم. اگر مفهوم پیری برایمان رعب آور نباشد، از تیره شدن رنگ موهایمان گرفته تا افتادن خطوط بر صورتمان وحشت زده نمی شویم.
باید بخواهیم و یاد بگیریم که طبیعی باشیم. و از تلاش دائمی برای این جنگ نابرابر با زمان دست برداریم. آنگاه هم از پیر شدن نخواهیم ترسید. و مرگ‌را هم همچون صورت دیگری از زندگی بپذیریم.

پس از مطالعه کتاب های خانوم الیزابت کوبلر راس به این نتیجه رسیدم که نگاهم را به مرگ و نیز پیری عوض کنم. مطمئنا با ایشان و کتابهایشان آشنایید. برایم چیزی شبیه کشف بود.