ما مردم چه می‌خوریم؟ هیچ خبر دارید؟

اگر یک بسته پفک، چیپس، پودر ژله و امثال این‌ها رو بردارید و نوشته‌های ریز روی اون‌ها رو بخونید، در قسمت مواد تشکیل‌دهنده، شماره‌هایی به این شکل به چشم‌تون می‌خوره: E343  یا E450 یا … . این‌ها چی هستند؟ برای ما چه نفع و ضرری دارند؟ 

دوستی دارم که در چهار راه  ولی‌‌عصر تهران آقای آب‌میوه فروشی‌ رو می‌شناسه. یه روز ازش می‌پرسه که ببینم، این آب طالبی‌هایی که همیشه رو دستگاهت می‌بینم، همیشه سبز رنگه. در حالی که همه‌مون می‌دونیم طالبی تووی بهترین فصلش، ممکنه زرد، سفید،‌ صورتی، زرد متمایل به قرمز و رنگ‌ای دیگه باشه. پس چرا مال تو همیشه سبزه؟

طرف دست دوستمونو می‌گیره و می‌بردش پشت پرده‌ی عقب دکه. یه سطل آب طالبی رو نشونش می‌ده که بیشتر به سفیدی می‌زنه. بعد یه شیشه، اندازه شیشه‌ی شربت سینه از توو یه قفسه برمی‌داره و نشونش می‌ده. می‌گه که ببین! چند قطره از این رو  تووی این سطل می‌ریزم. هم مزه‌اش مزه‌ی طالبی می‌شه، هم عطرش، هم رنگش کاملا سبز.

خُب! اگه این داستان واقعا راست باشه یا دروغ یا کم و بیش راست و دروغ، مهم نیست، چون می‌تونیم تصور کنیم سرمایه‌داری‌ و کاسب‌کاری، در شاخه‌های دیگه‌ی زندگی‌ی ما هم، ممکنه به شکل‌های دیگه‌ای دست‌کاری کرده باشه و ما هم خبر نداشته باشیم.

مجله‌ی نشنال جیاگرافیک در  اکتبر ۲۰۰۶ در مقاله ای به‌نام مواد شیمیایی‌ی درون ما، عکسی انداخته بود از بچه‌ای و مادرش مشغول جاروکشی در خانه (عکس زیر). مقاله می‌گفت که موادی در همه‌ی مواد آتش‌گیر استاندارد فعلی مصرف می‌شود به نام تاخیر‌انداز شعله، با اسم شیمیایی‌ی پلی‌‌برومینیْتِد دی‌فنییل اتر (PBDE). همین ماده توانسته جان هزاران نفر را از دست آتش نجات بدهد، امّا متاسفانه در جاهایی هم  پیدا شده که قرار نبوده، یعنی از راه موکت و فرش، در بدن صد‌ها هزاران بچه‌ای که در کنار مامان‌جان عزیزشان هر روزه مشغول کار و سرگرمی‌‌ی جارو کشی هستند‌ و دارند ماست خودشان را می‌‌خورند.

این که تعریف کردم، فقط یکی از ده‌ها مورد ماده‌ی شیمیایی‌ی ناشناخته یا بدنام است که در حال حاضر در بدن همه‌ی ماها جا خوش کرده و معلوم نیست در کنار راحت‌تر کردن زندگی‌ی ماها، چه بلایی بر سر سلول‌هامون دارن میارند.

خُب! داستان اوون E450 و ده‌ها Eی دیگر را در مقاله‌ای می خوانیم که در زیر آمده است. این نوشته در کتابی به اسم “۵۰ واقعیت…” به‌عنوان مقاله‌ی پانزدهم آمده. در آخر کتاب به نهاد‌هایی اشاره‌ شده که تلاش می‌کنند ما رو در این مورد بیشتر کمک کنند و از بیشتر مسموم شدن مردم جلوگیری کنند، مثل دو نهاد www.slowfood.com  و  www.sustainweb.org  . مقاله را با هم بخوانیم:

متن PDF همین نوشته