“پدرمادرامون بهمون می‌گفتن یه وظیفه‌است، خب ما هم رفتیم. مقاومت کردیم؛ واقعاً فکر می‌کردیم در اثر درد داریم می‌میریم. یه زن جلوی دهنت رو گرفته بود تا جیغ نکشی. دو تای دیگه دستاشون قفسه‌ی سینه و دوتای دیگه پاهات رو. بعد از این‌که ختنه شدیم و به هوش اومدیم، طناب به پاهامون بسته بودند، طوری که مجبور بودیم دوباره راه رفتن رو یاد بگیریم… خاطره و درد اون واقعاً هرگز فراموش نمی‌شه.”۱
روز ششم فوریه‌ی هر سال (۱۷ بهمن)، روز جهانی مبارزه با ناقص‌سازی عضو جنسی زنان است. مقاله‌ای در اینترنت منتشر شده که مدعی است در ۶ استان ایران هم، این رسم اجرا می‌شود. این نوشته بحث‌هایی درانداخته. فارغ از درستی و نادرستی و دقت ادعای مقاله، به‌نظر می‌آید این رسم حداقل در جنوب ایران در میان هم‌وطنان گرامی‌ی سیاه‌پوست رایج است و در حداقل ۲۸ کشور آفریقای شرقی و غربی به‌شدت وجود دارد. در آفریقای امروز مثلا در کامرون، برای پیشگیری از تجاوز مردان به دختران نوجوان، مادران مقیّدتر، سینه های دخترانشان را با وسایل مختلف تحت فشار می‌گذارند و یا به شکلی”اتو” می کنند تا بزرگ و جذاب نشود و پنهان بماند. مقالات دیگری هم دم دست هستند (اینجا و اینجا). ویکی پدیا‌ی فارسی و انگلیسی هم به این بحث پرداخته‌اند (در اینجا و اینجا). برای آشنایی‌ی بیشتر با درد و رنج‌های این رسم، مقاله‌ای از کتاب “پنجاه واقعیت” در همین مورد در اینجا می‌آید:
دو میلیون دختر و زن، هرساله ختنه می‌شوند
